Recenzja Artur K. Dormann „Ucieczka z Lake Falls Budząc dawno umarłych bogów”



Śmiertelna przepowiednia, nieśmiertelne dziedzictwo i nieuchronne przeznaczenie.
Najpierw pojawiła się ciemność, z niej wyłonił się ból – pierwszy sygnał nadciągającej rzeczywistości. Ocknęła się z głębokiego, pełnego majaków snu. Otworzyła szeroko oczy, ale jedyne, co zobaczyła, to wirujący obraz lampy zwisającej z sufitu. Z powrotem zamknęła powieki. Nie była jeszcze gotowa. 
Tak oto poznajemy dalsze losy Victorii, która próbuje poukładać swoje życie po ucieczce z Lake Falls, oraz historię niezwykłego mężczyzny. Na własnej skórze doświadczyli prawdziwości słów pewnego mnicha, że ten, kto choć raz ujrzał, co kryje mrok, nigdy już nie spojrzy tak samo w ciemność.

Wydawnictwo:  Prozami/ Wydawnictwo Lemoniada
Rok wydania: 2018
Format: Książka
Liczba stron: 355

  



„Ucieczka z Lake Falls Budząc dawno umarłych bogów” jest drugim tomem niesamowitej opowieści Artura. L Dormanna, w pierwszym tomie pt., „Co zdarzyło się w Lake Falls” poznajemy Victorię Mc'Petersen i jej córeczkę Kate, wybory, jakich dokonała ściągnęły na nią nie małe niebezpieczeństwo. Nie dotrzymała złożonej obietnicy i teraz przyszło jej za to słono zapłacić. Akcja drugiego tomu rozpoczyna się po dramatycznych wydarzeniach w Lake Falls, Victoria wraz ze swoim przyjacielem Jonatthanem zmuszona zostaje do ucieczki z opuszczonego miasta przed groźnym El’larem. Ciągłe ukrywanie się, zmiana wyglądu, tożsamości oraz miejsca, w którym przebywają to podstawa, dzięki, której są bezpieczni.  To tylko pozory, bowiem wróg zdaje się być o krok przed nimi i znać ich plany. Przeszłość nie odpuszcza nie dając o sobie zapomnieć. Victoria bardzo tęskni za córeczką, która ukryła w bezpiecznym miejscu, które nawet jej nie było znane, przekonując siebie, że tylko tak mogła ocalić jej życie.

"Nie mieli już powrotu ani do własnych domów, ani do normalności, czekała na nich tułaczka wypełniona strachem o to, co nadejdzie, wewnętrzną pustką i brakiem nadziei. Takie były koszty wpuszczenia pewnego październikowego dnia do domu mężczyzny w szarym płaszczu, o oczach płonących szkarłatem."

Nasza bohaterka nie może jednak przestać myśleć o wampirze, chociaż bardzo się stara. Nagły zwrot akcji i zniknięcie Michaela, brata Jonatthana sprawia, że dziewczyna się łamie i postanawia więcej nie narażać zarówno mężczyzny ani jego rodziny. Postanawia w dalszą drogę wyruszyć sama, chociaż doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że w żadnym miejscu na ziemi nie będzie w pełni bezpieczna, jednak poznaje kolejnego sprzymierzeńca- Gabor’a. Nie wszystko jednak wygląda obiecująco, skoro jest jednym z jej wrogów, jednym „z nich”.


"Vic była blisko, by uwierzyć, że koszmar się skończył, jednak on dopiero miał nadejść. Nakręcał się powoli jak ciasno zwinięta sprężyna, dzień po dniu coraz mocniej zaciskając pętlę tylko po to, by w końcu uwolnić skumulowane w sobie szaleństwo."

Następuje przełom, bowiem korzystając z przychylności wampira, który doskonale zna się z jej byłym kochankiem, postanawia przygotować się do powrotu do Lake Falls, gdzie jest zmuszona do konfrontacji z błędami przeszłości. Nie można przecież przez całe życie uciekać, prawda?  Prędzej, czy później trzeba będzie gdzieś się zatrzymać inaczej padnie się z wycieńczenia, czy też fizycznego, czy psychicznego, chociaż to drugie powinno dopaść wcześniej. Victoria prędzej czy później musi coś zrobić, aby doprowadzić sprawę do końca. Została doprowadzona do ostateczności.

"Najpotężniejszego przeciwnika zawsze miała przy sobie. Tkwił w niej niczym zadra niemożliwa do usunięcia, kolec wbity w duszę. Nosiła jego znak wypalony w umyśle i sercu, bo przecież została naznaczona przez samego Azdarotha - praojca wampirów."


W drugim tomie książki o wampirach z Lake Falls Dormann wprowadził pewną innowację, a mianowicie Kroniki Wampirów, które pojawiają się w postaci przerywników od głównego wątku.  To opowieść o losie pierwszego wampira, często wspominanego w cyklu, Azdarotha, którego znakiem została naznaczona Victoria.  
Nie umknęło mojej ocenie to, że autor znacząco poprawił swój styl zaskakując czytelnika bogactwem językowym. Zakończenie nie było dynamiczne, jak można się było tego spodziewać po mistrzowsko zbudowanym napięciu poprzez całą książkę, ale czeka nas jeszcze trzeci tom, który wszystko zrekompensuje. Opisy są niezwykle szczegółowe, autor położył duży nacisk na atmosferę, jest mętnie, mrocznie, deszczowo i pochmurno. Nad światem dominuje mrok i niebezpieczne cienie.
Mimo zakończenia, w którym akcja nie brnie do przodu książka wywołała we mnie pozytywne wrażenie, chciałam poznać losy Victorii, jak jej się uda wybrnąć z tej sytuacji. Czy jest szansa dla tej miłości, czy serce odda komuś zupełnie innemu? Myślę, że książka jest skierowana do starszej młodzieży i spodoba się każdemu, kto lubi wampiry, które nie do końca są honorowe, uczciwe i szlachetne, a jednak pozostają ujmujące.






Komentarze

Popularne posty