Recenzja Sylwia Trojanowska „Wigilijna przystań”

Odwiedź wyjątkową przystań nad Bałtykiem i przeżyj niezapomniane Święta!
Kiedy świat wypełnia magiczna atmosfera, a w powietrzu unosi się zapach świerku i pierników, mieszkańcy nadmorskiego Niechorza rozpoczną świąteczne przygotowania. Przeszkodzą im tajemnice z przeszłości, które wyjdą na jaw w najmniej odpowiednim momencie, oraz kilka niespodziewanych zdarzeń. Czy mimo to wspólne spotkanie przy stole pogodzi ich i sprawi, że miłość zatriumfuje?
Święta to czas bycia razem, czas przebaczenia i radości. Spraw, aby trwał jak najdłużej!

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Rok wydania:  2019

Format: Książka

Liczba stron: 376

„Wigilijna przystań” nie jest pierwszą książką Sylwii Trojanowskiej, jaką przyszło mi czytać.  Pierwszą lekturą, która wpadła mi w dłonie było „A gdyby tak…”, którą oceniłam pozytywnie, było to dość dawno temu, niestety nie miałam okazji poznać innych dzieł autorki, dlatego bardzo się cieszę, że mogłam poznać ją w wydaniu świątecznym. Jak tytuł wskazuje jest to pozycja, która nastraja nas ku świętom Bożego Narodzenia, rozbudza to ciepło, na którego brak wielu z nas narzeka, kiedy w sklepach pojawiają się zbyt szybko wymuskane i estetyczne ozdoby. Niejednokrotnie słyszałam słowa „nie czuję świąt”, „brakuje mi tego nastoju”, tym razem będę mogła powiedzieć, że mam na tą bolączkę lekarstwo, a jest nim książka Sylwii Trojanowskiej „Wigilijna przystań”. Co wyczarowała dla nas autorka, poza zapachem pieczonego piernika?

Autorka porywa nas w kierunku rodzimego morza bałtyckiego, a konkretnie do Niechorza, takiej nadmorskiej miejscowości niezbyt okazałych rozmiarów. Takie miasteczko, w którym wszyscy się znają i pracują bez wytchnienia w okresie wakacyjnym. Zimą przychodzi czas kiedy mogą zwolnić, turystów jest niewielu, można poświęcić więcej czasu rodzinie i sprawunkom, których nie udało się załatwić wcześniej.

Głównych bohaterów mamy kilku, a narracja opowieści jest prowadzona w narracji trzecioosobowej, którą tak bardzo lubię. Postacie zostały wykreowane precyzyjnie, są wyraziste, nie papierowe i nijakie. Mają mocne wady i zalety, przez co łatwo się z nimi zjednać, polubić, a przede wszystkim im kibicować we własnych życiowych zmaganiach. Różnią się od siebie pod wieloma względami, czy to wiekiem, czy problemem, który ich dosięga. Ogrom emocji przelanych na papier udzielił mi się kilka razy, a oczy robiły dziwnie mokre, co uważam za plus. Wzruszenie przy powieściach tego typu jest wręcz wymagane. Bardzo spodobał mi się pomysł z podzieleniem powieści na części, a każdą z nich rozpoczynanie jedną ze świątecznych piosenek, które nuciłam pod nosem, kiedy zaczynałam czytać kolejny fragment.

Czytając „Wigilijną przystań” będziecie mieli okazję poznać pewnego latarnika, który nie jest zbytnio towarzyski, a przynajmniej trzyma się zawsze z boku, ponieważ ma ku temu istotne powody. Młoda para ukrywa swój związek przed najbliższymi ponieważ mogłoby to nie być zbyt mile widziane, młoda kobieta tęskni za swoim mężem, który przebywa z dala od domu. Mamy więc motyw tęsknoty, skrywania gorącego uczucia, lękiem przed brakiem akceptacji, czy też problemy z alkoholem.

Okres przedświąteczny powinien być dla wszystkich chwilą wyczekiwania, spędzoną spokojnie, rodzinnie, związaną z przygotowaniami do świąt Bożego Narodzenia. Niestety nie wszyscy będą mogli w spokoju cieszyć się tym czasem. Problemy, które wiążą i tłamszą bohaterów można wyjaśnić, czy też rozwiązać, przecież zbliża się Wigilia, a święta to najlepszy okres, aby uzyskać przebaczenie, pojednać się z kimś, czy wyjaśnić od dawna skrywane uczucia. Zwaśnieni ludzie, niepewni siebie, pragnący zrzucić z siebie to, co ich ogranicza, przeszkadza, co im leży na sercu zasiądą przy wspólnym stole gotowi do tego, aby się pojednać. Czy wszystkim uda się to zrobić? Czy autorka taki zaplanowała dla nich scenariusz? A może zwyczajnie nie wszyscy są gotowi, aby przebaczyć wyrządzone krzywdy?

Ocenić kogoś pochopnie i odtrącić jest bardzo łatwo, to działa z automatu, natomiast wysłuchać, zrozumieć i dać wsparcie, wymaga od człowieka większego zaangażowania, a co za tym idzie, większych pokładów emocji i empatii.

„Wigilijna przystań” daje nam nikłe światełko w ciemnościach zupełnie , jak latarnia morska w Niechorzu oświetlająca drogę zbłąkanym w ciemnościom okrętom. Sylwia Trojanowska chce dać nam przed tymi świętami lekcję, nie wszystko jest stracone, warto powalczyć o spokojny sen i sumienie. Warto wyjaśnić wszystkie niedopowiedzenia, wyciągnąć dłoń do kogoś, kto twierdzi, że tego nie potrzebuje.

Z całą pewnością „Wigilijna przystań” jest powieścią, która nastoi Was na tegoroczne święta magicznie, Sylwia Trojanowska zadbała o to w najmniejszym aspekcie.