[Patronat] Czwarty rozdział "Dirty" Belle Aurora

 

Rozdział czwarty

Twitch

Tydzień wcześniej…

Wzdycham z irytacją, gdy idę przez miasto ze spuszczoną głową, kryjąc się za kapturem. Nie opuszcza mnie świadomość, że nie jestem w domu.

Zamiast tego jestem tutaj. Mam zlecenie.

Jezu, kurwa, Chryste, nienawidzę tego miasta. Jasne światła, klaksony, wyraźny zapach śmierci unoszący się w powietrzu, kiedy ludzie zmierzają przed siebie z telefonami przyciśniętymi do uszu i z kijami w dupach.

Zbliżam się do budynku i kieruję w dół uliczki. Muszę odczekać piętnaście minut, zanim będę mógł wejść.

Wyciągam komórkę, by napisać szybką wiadomość.

Ja: Zaraz spotkam Nr 1.

Po minucie dostaję odpowiedź.

Happy: Niech to będzie krótkie spotkanie. Musimy porozmawiać.

Czuję ucisk w piersi. Bez namysłu wybieram numer i unoszę telefon do ucha. Gdy tylko odbiera, pytam:

– Co się stało?

Happy odbiera telefon chwilę przed tym, jak słyszę kroki.

– Oszalałeś? Nie możesz tak po prostu dzwonić, dupku. Mamy procedury – syczy do słuchawki.

Jebać to.

– Coś jest nie tak. Co?

Brzmi na wyczerpanego.

– Wszystko gra, chłopie. Jezu, ja po prostu…

W tle słyszę dziecięcy głos.

– Wujku Happy, chcesz loda?

Cholera. Kurwa.

Oddech mi przyspiesza, głos chrypnie.

– To on, prawda?

Ignorując mnie, Happy odpowiada mojemu synowi:

– No jasne. Powiedz mamie, że chcę takiego z mnóstwem gorącego sosu. – Zamykam oczy z bólu na wzmiankę o Lexi. Happy wraca do rozmowy z westchnieniem. – Nie możesz tak po prostu dzwonić, T.

– Wiem – wyduszam głosem wyzutym z emocji.

– Wszystko spierdolisz.

– Wiem.

Chwila ciszy, a potem Happy informuje:

– W przyszłym tygodniu są jego urodziny.

Wiem o tym. Myśli, kurwa, że zapomniałbym o czymś takim, jak jebane urodziny mojego syna? Jestem tutaj właśnie z jego powodu. Bo go, kurwa, kocham. Zaciskam szczękę, walcząc z chęcią zgrzytnięcia zębami. Uspokajam się.

– Wiem.

– Wiem, że wiesz, durniu – stwierdza Happy. – Chciałem z tobą porozmawiać, bo mam zamiar dać mu coś twojego, ale wolałem się z tobą skonsultować.

I tak po prostu mój gniew wyparowuje.

– To… – kaszlę ­­– naprawdę miłe. Dzięki, stary.

– Żaden problem. Myślałem o twoich spinkach do mankietów w kształcie czaszek ze skrzyżowanymi kośćmi.

To były moje ulubione spinki. Uśmiecham się.

– Dobry pomysł.

– No dobrze. – Chwila wahania. – Ile jeszcze będziesz to ciągnął, T? On ma już niemal cztery lata. Rośnie bez ciebie, chłopie.

Nie mam nastroju na wykład, odpowiadam więc szorstko:

– Tyle, ile będzie trzeba. – A potem się rozłączam.

Zostanę tu na zawsze, jeśli będę musiał. Zrobię, co konieczne, by moja rodzina była bezpieczna.

Wkładam telefon do tylnej kieszeni i sprawdzam godzinę.

Osiemnasta pięćdziesiąt dziewięć.

Wychodzę z uliczki, wyciągam fałszywy identyfikator, zbliżam się do interkomu, po czym naciskam guzik.

– Tak?

– Hej, mam pilną przesyłkę dla Andrew Ivanona – oznajmiam znudzonym tonem.

– Masz na myśli Andreia Ivanova? – syczy ktoś.

– Tak, jasne. Jego.

– Okej. Podpiszę.

Wypuszczam oddech przez usta i drapię się po brodzie.

– Cóż, z tym będzie kłopot. Potrzebuję podpisu adresata. To jakieś pismo z sądu czy inne gówno.

Chwila ciszy, a potem:

– Proszę chwilę poczekać. – Stoję przy drzwiach, pogwizdując fałszywie. Gdy interkom odzywa się po raz kolejny, głos instruuje: – Podejdź do bocznego wejścia. Zaprowadzę cię.

Jezu. Za bardzo mi to ułatwiają. Andrei powinien być zniesmaczony.

Idę uliczką i czekam przy drzwiach dla ochrony. Kiedy się otwierają, wita mnie dwóch ochroniarzy z minami, które uważają pewnie za groźne. W odpowiedzi pokazuję plakietkę kuriera UPS i unoszę brwi.

Wyższy wręcza mi książkę, do której bez wahania się wpisuję. Drugi prowadzi mnie do windy. Gdy wsiada do niej ze mną, muszę zwalczyć grymas. Wbija trzecie piętro, a wtedy, zgodnie z planem, odzywa się alarm w moim telefonie. Robię całe przedstawienie, wyciągając go z kieszeni i wzdycham:

– Wybacz.

Alarm dzwoni coraz głośniej i głośniej, aż windę wypełniają hałaśliwy śpiew ptaków i łagodna fortepianowa melodia.

– Ustawiłem go, żeby nie zapomnieć obejrzeć Ocalonych – przekrzykuję alarm.

Wyłączam go w końcu, a strażnik rzuca po chwili ciszy:

– Założę się, że Missy wygra.

Odwracam się powoli z urazą wymalowaną na twarzy.

– Oszalałeś, chłopie. Natalie zwycięży z palcem w nosie. Missy będzie miała szczęście, jeśli wyjdzie z tego z twarzą.

Ochroniarz parska śmiechem.

– Nie ma mowy. Missy złamała nogę i często płacze. Ludzie uwielbiają takie rzeczy.

Śmiem się nie zgodzić.

– Nieprawda. Nat jest bezwzględna i nie wie, co to skrupuły. – Uśmiecham się chytrze. – Ludzie uwielbiają czarne charaktery.

Drzwi windy otwierają się z brzdękiem i wysiadamy, a ja dyskretnie wciskam guzik aktywujący w aplikacji na telefonie. Walkie-talkie ochroniarza szumi. Facet zatrzymuje się wpół kroku, unosi urządzenie do ucha i naciska przycisk.

– Dyspozytornia, odbiór.

Nic.

– Sy? Słyszysz mnie?

Po raz kolejny odpowiada mu cisza.

Ochroniarz wzdycha.

– Cholera. – Odwraca się do mnie. – Pospiesz się. Muszę wracać na dół.

Żongluję telefonem, torbą i listem.

– Jasna sprawa.

Naciskam kolejny guzik w aplikacji i krótkofalówka ochroniarza wraca do życia.

– Chodź tutaj, Johnson! Kod czerwony w piwnicy!

Kolejne kliknięcie w aplikacji i urządzenie ponownie zamiera. Johnson, teraz spanikowany, potrząsa krótkofalówką i puka w nią.

– Halo? Sy, zgłoś się. Cholera. – Patrzy na mnie. – Muszę zejść na dół. Zostań tu, dopóki po ciebie nie wrócę.

Facet biegnie już w przeciwnym kierunku, gdy wołam za nim:

– Ale chłopie, Ocaleni.

Winda zaczyna się zamykać, a ja widzę, jak wzrusza ramionami. Zanim drzwi się zamykają, woła:

– W takim razie się pospiesz!

Koleje wciśnięcie guzika w aplikacji, którą zrobiłem, i budynek zostaje odcięty od zasilania. Z jednym ochroniarzem zamkniętym w windzie i drugim krążącym gdzieś w piwnicy, mogę robić, co mi się podoba.

Naciągam kaptur na głowę, a potem kieruję się do biura na końcu korytarza, z którego dobiegają liczne rosyjskie przekleństwa. Palą się jedynie światła bezpieczeństwa, gdy pukam do drzwi.

– Wejść – wrzeszczy Andrei, ale ja jestem już w środku.

Gość wali w komputer, jakby od tego miał zacząć znowu działać. W tym czasie ja podchodzę do barku po kryształową karafkę z wódką i dwie szklanki.

Gdy stawiam je przed nim i otwieram butelkę, Andrei zauważa, że nie jestem z ochrony.

– Kim jesteś? – pyta z mocnym akcentem.

W ciszy rozlewam alkohol, po czym kładę na biurku trunek. Sięgam po telefon i chwilę później pomieszczenie wypełnia silne białe światło.

Ach, technologia.

Opuszczam kaptur, pragnąc, by moje ujawnienie przypominało scenę z koszmarów. Gdy Andrei dostrzega moją twarz, przez chwilę udaje, że mnie nie rozpoznaje, aż w końcu wybucha śmiechem. Oczy mu błyszczą, gdy z niedowierzaniem potrząsa głową.

– Chodzący trup.

Przytakuję, a następnie upijam łyk trunku. Alkohol jest mocny, ale dobrze wchodzi, bez wątpienia sporo kosztował. Andrei unosi swoją szklankę i osusza ją, jakby pił wodę. Jest pięćdziesięcioletnim Rosjaninem, pewnie kąpie się w wódce.

Andrei siada i wskazuje na mnie.

– Czego mógłby ode mnie chcieć martwy człowiek?

Patrząc mu w oczy, upijam kolejny łyk. Wie, dlaczego tu jestem.

Przypatruje mi się uważnie, rozmyślając. Uśmiech mu rzednie, a potem znika całkowicie. Po chwili wzdycha.

– Pewnie nic cię nie powstrzyma.

– To tylko interesy, Andrei – odpowiadam z żelazną determinacją w głosie.

Siedzi cicho, aż w końcu się prostuje. Kiwa głową.

– Zrób to szybko.

Sięgam do torby, wyciągam kradzioną trzydziestkę szóstkę i odbezpieczam. Unoszę dłoń, by wycelować w czoło, a potem opuszczam ją lekko. Wiem, że nie powinienem się przejmować, ale nie potrafię.

– Masz ochotę na jeszcze jednego drinka?

Andrei Ivanov uśmiecha się do mnie i nie ma w tym uśmiechu złośliwości. Nie rozumiem tego.

– Dlaczego się uśmiechasz, Andrei? Za dwie sekundy twój mózg rozbryźnie się na ścianie.

Wzrusza ramionami.

– Jestem zmęczony życiem na pół gwizdka, Twitch. Żona mnie zostawiła. Dzieci mnie nienawidzą. Wspólnicy chcą tylko pieniędzy. Wszyscy, dla których kiedyś żyłem, życzą mi śmierci. Nie chcę tego dłużej ciągnąć. – Wstaje, by napełnić nasze szklanki. Unosi swoją w toaście. – Twoje zdrowie.

O ironio.

Błyskawicznie unoszę dłoń i chwilę później rozlega się głośny wystrzał, któremu wtóruje rozbłysk światła, a Andrei Ivanov pada na podłogę w kałuży krwi.

I po raz pierwszy w życiu naprawdę źle mi z tym, że kogoś zabiłem.

Potrząsam głową, podchodzę do okna i je otwieram. Wspinam się, a potem schodzę po schodach pożarowych.

Ja: Spotkanie z Nr. 1 było krótkie.

Chwilę później dostaję odpowiedź.

Happy: Cieszę się. Nie myśl, że będziesz miał tyle szczęścia z Nr. 2.

Dzięki, kutasie.

Jakbym nie widział.

Ale jak mus, to mus.