Recenzja Marta Kisiel „Dożywocie”

 Kolejne wydanie bestsellerowego Dożywocia, w którym fani serii znajdą także nowe opowiadanie Marty Kisiel Szaławiła. Pewnego dnia Konrad Romańczuk dziedziczy dom. Świetnie się składa, bo pomoże mu to ułożyć sobie życie i uniknąć niewygodnego związku. Z chęcią przyjmuje spadek, a dopiero później sprawdza, co dokładnie odziedziczył. A otrzymał gotycką willę – tyle że w pakiecie z grupą bardzo charakterystycznych bohaterów. Dodatkowo, w tomie znalazło się najnowsze opowiadanie Marty Kisiel Szaławiła. Dowiedz się, co działo się z Lichotką pomiędzy Dożywociem a Siłą niższą!

Wydawnictwo: Uroboros

Rok wydania:  2017

Format: Książka

Liczba stron: 416

                                                                            TOM I

„Dożywocie” jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością Marty Kisiel, już, nie krzyczcie, obiecuje, że nie ostatnią! Wiem, wiem jak w ogóle mogłam nie sięgnąć wcześnie po jej książki?! Sama nie wiem, jakoś tak wyszło, przypadkiem. A swoją obronę mam tylko tyle, że mam już trzy książki autorstwa Kisiel, więc nie jest źle, prawda?

„Słuchaj, cholero, moja cierpliwość to nie Schengen, ma swoje granice”.

Konrad Romańczuk dziedziczy dom w środku lasu, ale nie taki zwyczajny, ciepły, sielankowy, oj nie, gwarantuje, że mógłby należeć do wampira, czy innej złej istoty. Mężczyzna jest początkującym pisarzem, budynek, który otrzymał może mieć z dwieście lat, problem w tym, że posiada lokatorów, bardzo niecodzienną ekipę, która na pewno się nie wyniesie z zajmowanego lokum. Lichotka, bo tak nazywa się dworek, miał być jego azylem, miejscem wyciszenia, gdzie miał stworzyć literackie dzieło swojego życia.  Nowy początek z dala od wspomnień o Majce, myślał, że najgorsze ma za sobą, a tutaj los spłatał mu figla.

„Jako tradycyjny Anioł Stróż Licho nie miało na wyposażeniu żadnych mieczy ognistych ani tym podobnych robiących odpowiednie wrażenie akcesoriów, mogło co najwyżej kopnąć z bamboszka”.

Współlokatorem Romańczuka jest najprawdziwszy Anioł Stróż o trafnym imieniu Licho, ma nieco dziwne nawyki, oprócz maniakalnego wręcz hopla na punkcie czystości cierpi na alergię na pierze, i chadza w bamboszach. Mackowaty stwór z zacięciem kulinarnym nazywa się Krakers, dwustuletnie widomo seryjnego samobójcy i niespełnionego poety to Szczęsny. Jeśli myślicie, że to koniec tych cudaków, to się mylicie, na stanie posiadamy cztery utopce okupujące łazienkę i Zmorę, drażliwą kotkę o niesamowicie ostrych pazurach.

„Tego roku zima postanowiła być wyjątkowo podstępna. Długo czekała na właściwy moment, tocząc wielce wyrachowaną wojnę psychologiczną, aż wreszcie, mniej więcej w połowie grudnia, sypnęła śniegiem aż miło i odniosła spektakularny sukces. Drogowcy byli bardzo zaskoczeni. Nikt natomiast nie był zaskoczony zaskoczeniem drogowców i chyba tylko dlatego obyło się bez zamieszek”.

Czy w takim towarzystwie można nie zwariować? Czy Romańczuk napisze powieść życia? Może spotka go tak wiele przygód, że nie będzie miał czasu na pisanie? Po głębszym namyśle, czy posiadanie w domu kogoś z zamiłowaniem do sprzątania, albo kucharza, jest takie złe? Mnie by tam odpowiadało, żal m było wiecznie zasmarkanego Anioła, który poddaje się procesowi depilacji. Dożywotniaki tworzyły pewnego rodzaju przedziwna rodzinę, która na pewno nie opuści dworku. Czy chcielibyście mieszkać na co dzień w takim miejscu? W dworku nie ma żadnych instalacji, jednak wszystko działa, czy to nie jest magia?

„Przede wszystkim Licho postanowiło uzbroić się po zęby. Spośród przedmiotów zgromadzonych w wieżyczce jako te najbardziej zabójcze wybrało żółte, gumowe rękawice, sięgające mu niemal po pachy, spray na mszyce oraz mopa. Od razu poczuło się większe i groźniejsze. Prawdziwy mały morderca”.

Kisiel ma niesamowicie humorystyczny styl, dawno nie czytałam, czegoś tak zabawnego, co sprawiło, że odetchnęłam od rzeczywistości. „Dożywocie” czytałam z ogromną przyjemnością, różnorodność charakterów sprawia, że każdy  nas znajdzie swojego ulubieńca. Opowiadanie „Szałwia” podsyca apetyt na więcej literackich opowiastek Marty Kisiel. Potrafi trafnie i dosadnie opisać bolączki naszej rzeczywistości, z którą borykamy się od lat. Słowna zabawa, którą stosuje autorka wyjątkowo przypadła mi do gustu, główny bohater dojrzewa, przechodzi od niechęci po poczucie obowiązku i odpowiedzialności za lokatorów, z którymi przyszło mu żyć. Jedyne zastrzeżenie, jakie mam do autorki to, to, że strony za szybko mi umykały, a ja chciałam czytać dalej, chciałam zacznie więcej. Całe szczęście rekompensują mi to, kolejne powieści, które czekają na swoją kolej.