Recenzja Charles Bukowski „O miłości”

Dopełniający tryptyk („O pisaniu” i „O kotach”) tom „O miłości” to zbiór poezji zarazem surowej i delikatnej, portretujący Starego Świntucha w chwilach największej słabości i gwałtownej zawziętości, w dziedzinie bliskiej każdemu z nas. Charles Bukowski był człowiekiem pełnym pasji i niespokojnym, przez jednego z wydawców nazywanym wręcz „płomiennym szaleńcem”. W „O miłości” widzimy Bukowskiego zmagającego się z zawiłościami i uniesieniami miłości, żądzy i namiętności. Krążący pomiędzy brutalnością i łagodnością, wrażliwością i oschłością, Bukowski odsłania miriady odcieni miłości – jej egoizm i narcyzm, jej nieprzewidywalność, niepojętość i udrękę, i wreszcie - jej prawdziwą radość, hart i moc odkupienia. Bukowski pisze o miłości błyskotliwie i celnie – często dowcipnie, czasami z przekorą lub ulotną słodyczą. „O miłości” odsłania Bukowskiego jako mężczyznę i artystę; nieważne czy pisze o swojej córce, kochance, przyjaciołach czy pracy. Miłość jest dla Bukowskiego pryzmatem, przez który patrzy na świat i który pozwala nie tylko widzieć go w całej wspaniałości i grozie, ale też odnaleźć w nim swoje miejsce. W swych obserwacjach pozostaje niezmiennie boleśnie szczery, wzruszająco otwarty i refleksyjny. „Moja miłość jest kolibrem, który na cichą chwilę przysiadł na gałęzi”, pisze Bukowski, „podczas gdy kot właśnie się zakrada”. Brutalnie szczere, przeszyte humorem i patosem, „O miłości” odkrywa najbardziej osobiste i wrażliwe oblicze Bukowskiego.

Wydawnictwo: Oficyna Noir Sur Blanc

Rok wydania:  2018

Format: Książka

Liczba stron:130 

Charles Bukowski to amerykański poeta, człowiek o wielu talentach, piszący powieści, scenariusze filmowe, nowele, a na dodatek świetny rysownik. Miłośnik wyścigów konnych, cygar, barów i kobiet o pięknych nogach, wielbiciel kotów. Sławę zyskał dzięki cyklowi powieści o znanym alkoholiku „ćmie” barowej Henrym Chianskim.

Urodził się w 1920 roku, a zmarł w marcu 1994, dwukrotnie żonaty. Człowiek z pasją, od której nie odwracał się plecami, odważny, aby poddać się jej i pisać z głębi serca. Tworzyć, artystyczny umysł, który był niezłomny.

„taka na jedną noc

najnowszy sprzęt, który kolebie się na mojej poduszce łapie

z okna blask latarni przez mgłę alkoholu.

byłem szczenięciem kołtuna, który mnie lał, kiedy

wiatr trząsł źdźbła traw aż oko widziało

ruch

a ty chodziłaś

do klasztornej szkoły i patrzyłaś jak mniszki strząsają

piach Las Cruces z bożych szat”.

 Człowiek o wielu twarzach od tej zbereźnej „Zapiski starego świntucha” do tej wrażliwej „O miłości”, o której być może nikt go nie posądzał.  Wiersze zaczął pisać od 1960 inspirację czerpiąc ze swoich własnych doświadczeń, bujnego życia, które prowadził. Skandale, uzależnienia i awantury, rozszalałe emocje poprowadziły go ku własnej drodze.

„jesteś

wczorajszym

bukietem tak smutno splądrowanym.

całuję twoje biedne

piersi, gdy moje ręce sięgają po miłość

w tym tanim mieszkaniu w Hollywood gdzie czuć

chlebem gazem i niedolą.

suniemy na pamięć po szlakach

tych samych starych schodach gładkich od setek

stóp, 50 miłości, 20 lat”.

Język autora bywał brutalny, nietuzinkowy, a wręcz nieprzyzwoity, nie owijał w bawełnę, mówił o tym, co go dręczyło, co chciał przekazać. W „O miłości” pokazuje nam zupełnie inne oblicze mężczyzny, którego znamy z cygarem w dłoniach. Sposób, w który opowiada o miłości widzianej swoimi oczami, jest prosty, a jednocześnie dosadny, wskazuje piękno otaczającego świata z perspektywy kochającego człowieka.

„jestem w najlepszym razie delikatną myślą delikatnej dłoni

która tłamsi za sznurem mieszadła, a gdy

pod miłością kwiatów nieruchomieję,

kiedy pająk spija zieleniejącą godzinę –

uderzcie w szare dzwony pijaństwa,

niech żaba powie

że umarł czyjś głos

wypuśćcie bestie ze spiżarni

i dni, które tego wszystkiego nienawidziły”.

Autor zmarł w wyniku choroby nowotworowej pozostawiając po sobie jego spuściznę, wiele materiałów, które nie doczekały się wydania. Jego dzieła dotykają czytelnika swoją wrażliwością, niekiedy zamaskowaną, ale wciąż wyczuwaną. Bukowski nigdy nie bał się być nazywanym kontrowersyjnym, w pewien sposób jego dzieła takie były, a przy tym uderzały w samo sedno.

„jestem naczyniem na twoje popioły,

pięścią na twoje powietrze.

najogromniejsze w pięknie

to stwierdzić że znikło.

miłość to rodzaj samolubstwa

bzdury, trąbka Eustachiusza i zielony robalomartwy bluszcz

i to jak szliśmy dziś wieczór

a niebo lazło nam w uszy i kieszenie

a my gadaliśmy o sprawach bez znaczenia”

Nowator, który nie zostanie zapomniany, opisujący codzienne życie, z którym się zmagał, z którym my się zmagamy. Przysiądź, więc w jesienny wieczór, przeczytaj pomyśl i nie zapomnij o tym, ile obliczy ma miłość widziana oczami mężczyzny.