[PATRONAT] Rozdział pierwszy Brigid Kemmerer "A heart so fierce and broken"

 


ROZDZIAŁ PIERWSZY

HARPER

 

Emberfall kompletnie pozbawia mnie poczucia czasu.

            To jedna z brakujących mi tutaj rzeczy. Co prawda nie jest ich wiele, ale po zmroku, kiedy mój brzuch już dawno zapomina o wcześniejszym obiedzie, a Rhen wciąż nie wraca do swoich komnat, chciałabym wiedzieć, która jest godzina. W Waszyngtonie często chowałam się w mroku, czekając, aż mój brat wypełni zlecenie dla Lawrence’a, lecz wtedy przynajmniej miałam przy sobie telefon Jake’a, na którym w każdej chwili mogłam sprawdzić czas.

            Teraz jestem Harper, Księżniczką Disi, a Emberfall jeszcze nie rozwinęło się na tyle, by uraczyć nas takimi technologicznymi cudeńkami.

            Ja i Rhen posiadamy osobne komnaty – jak przystało na następcę tronu oraz księżniczkę, z którą ma zawrzeć sojusz – ale odwiedza mnie zawsze przed pójściem spać.

            Tylko że jeszcze nigdy nie musiałam na niego czekać aż tak długo.

            Popołudniowe ciepło zostało całkowicie zastąpione przez chłodną bryzę wpełzającą teraz do mojej komnaty przez otwarte okna, a ogień w kominku zaczyna już przygasać. Na zewnątrz blask pochodni rzuca przyjemną poświatę na posterunki strażników rozmieszczone na terenie całego Ironrose, dzięki czemu dziedziniec nigdy nie pogrąża się w całkowitej ciemności. Wiele się zmieniło od czasu, gdy na zamku ciążyła klątwa; wtedy wszystkie te miejsca były puste i skąpane w mroku, a w środku nie było nikogo oprócz Rhena i Greya.

            Teraz w Ironrose roi się od arystokratów, służących oraz strażników, którzy niemal cały czas dotrzymują nam towarzystwa.

            A Grey wciąż nie wrócił. Nie ma go już od kilku miesięcy.

            Podnoszę świecę ze stolika przy łóżku i zapalam ją przy pomocy dogasających węgli w kominku. Teraz robię to automatycznie, jakbym zdążyła już kompletnie zapomnieć o istnieniu włączników światła i prądzie. Zo, moja osobista strażniczka oraz najlepsza przyjaciółka, nie trzyma dziś warty – co mnie cieszy, bo dziewczyna zasługuje na odpoczynek. Podobnie jak Freya, moja dwórka. Światła w jej komnatach zgasły już kilka godzin temu, choć trochę żałuję, że nie zdążyłam po nią pójść. Potrzeba mi czyjegoś towarzystwa.

            Nagle słyszę ciche pukanie do drzwi. W mgnieniu oka przebiegam przez pomieszczenie i szeroko je otwieram.

            Ale to nie Rhen – co mnie szczególnie nie dziwi, bo książę zwykle nie puka. W progu stoi Jake.

            Kiedy byłam mała, Jake pełnił rolę idealnego starszego brata; takiego z dobrym sercem i nerwami ze stali. Jednak, gdy oboje osiągnęliśmy wiek nastoletni, choroba praktycznie przykuła naszą mamę do łóżka, a ojciec zmienił nasze życie w istne piekło. W pewnym momencie mój brat zrobił użytek ze swojej sylwetki zawodowego futbolisty i zaczął przyjmować zlecenia od lichwiarzy, którzy raz po raz pojawiali się w progu naszego domu i domagali się pieniędzy. Tak oto w oczach ludzi spoza naszej rodziny Jake szybko przestał przypominać uroczego chłopca i zaczął wzbudzać strach.

            Czas spędzony w pięknym, dzikim i niebezpiecznym Emberfall ani trochę nie złagodził tego wizerunku. Z początku czuł się tu dość nieswojo, lecz z czasem udało mu się do perfekcji opanować swoją rolę Jacoba, Księcia Disi. Włosy ma teraz nieco dłuższe, a u boku stale nosi miecz. W DC nikomu nawet nie przeszło przez myśl, żeby z nim zadzierać. I podobnie jest tutaj.

            Lecz dziś na jego twarzy gości smutek.

            – Hej – mówię cicho. – Wejdź.

            Wchodzi do komnaty, a ja zamykam za nim drzwi.

            – Myślałem, że o tej godzinie będziesz już spać – rzuca.

            – Czekam na Rhena – wyznaję. – Ale to samo mogłabym powiedzieć o tobie.

            Waha się przez moment.

            – Właśnie pakujemy się z Noah.

            Noah to jego chłopak. Wcześniej lekarz rezydent w jednym z waszyngtońskich szpitali, obecnie nadworny „uzdrowiciel”.

            Unoszę brwi.

            – Pakujecie się?

            Wyraz twarzy mojego brata nie ulega zmianie.

            – Wyjeżdżamy nad ranem.

            Jestem tak zaskoczona, że mimowolnie robię krok w tył.

            Kąciki jego ust unoszą się lekko ku górze.

            – Nie na zawsze, Harp. Spokojnie.

            – Ale jak to… wyjeżdżacie?

            Wzrusza ramionami. Przez chwilę bawi się palcami, a następnie podchodzi do okna.

            – Tkwimy tu już od kilku miesięcy. Wiem, że tobie podoba się to całe księżniczkowanie, ale ja czuję się tu jak w klatce. – Zerka na mnie przez ramię. – Nie będzie nas tylko kilka tygodni. Najwyżej miesiąc.

            Wypuszczam długi oddech.

            – Miesiąc.

            Wiele może się wydarzyć w trakcie miesiąca. Wiem o tym lepiej niż ktokolwiek inny.

            – Nie będę miała jak sprawdzić, czy nic wam nie jest – mówię. – A jeśli coś wam się stanie? Wysłanie jednej wiadomości zajmuje tu kilka dni… nawet tygodni. Poza tym wciąż nie wiemy, jak wygląda sytuacja z Syhl Shallow, koronacją Rhena czy…

            Patrzy na mnie krzywo.

            – Nie musisz mnie kontrolować, Harper.

            – Ale to nie znaczy, że nie mogę się o ciebie martwić. – Po tym, jak Grey porwał mnie na jednej z ulic Waszyngtonu, nie widzieliśmy się z Jakiem przez kilka tygodni, a ja wciąż pamiętam, jak źle znosiłam tę rozłąkę. Nie chcę przeżywać tego po raz kolejny. – Pytałeś Rhena o zdanie? Nie wiem, czy ten pomysł mu się spodoba.

            Mój brat przybiera kamienny wyraz twarzy.

            – Rhen nie jest moją niańką.

            – Wiem, ale…

            – Zresztą on już o tym wie. Rozmawiałem z nim.

            Zamieram.

            – Poprosiłem go o dyskrecję – dodaje Jake. – Chciałem ci o tym powiedzieć osobiście.

            Zaciskam usta w wąską kreskę.

            – Widzę, że już wszystko przygotowałeś.

            – Nie, Harp, nie wszystko. – Milczy przez moment. – Chcę, żebyś do nas dołączyła.

            – Jake, mnie mogę. Wiesz, że nie mogę.

            – Owszem, możesz. Wystarczy, że po prostu wyjdziesz frontowymi wrotami zamku, tak jak my. – Odchodzi od okna i staje przede mną, kontynuując ściszonym głosem: – Ty też nie jesteś od niego uzależniona. Nie musisz codziennie na niego czekać w zacienionej komnacie.

            – Ma na głowie sprawy całego królestwa – mówię. – Nie wyszedł z kolegami na piwo.

            – Ma osiemnaście lat, podobnie jak ty – oświadcza Jake, a po chwili wahania dodaje: – Chcesz za niego wyjść?

            Jego pytanie pozbawia mnie tchu.

            Patrzy na mnie uważnie.

            – Harp… Wiesz, co czeka na końcu tej ścieżki. Cały ten sojusz ze zmyśloną krainą uzależniony jest tylko i wyłącznie od waszego ślubu.

            Wiem o tym.

            Jednak najwyraźniej moje milczenie trwa zbyt długo, ponieważ Jake mija mnie i zatrzymuje się przed paleniskiem.

            – Nie odpowiedziałaś na moje pytanie.

            Małżeństwo.

            – Ja nie… Nie wiem.

            Wrzuca kłodę do kominka i trąca ją pogrzebaczem.

            – I prawidłowo. Właśnie o to mi chodzi. – Kiedy kłoda zaczyna zajmować się ogniem, Jake patrzy na mnie przez ramię. – Nie powinnaś być w sytuacji, w której twój chłopak musi cię poślubić, żeby utrzymać się na swojej pozycji.

            Podchodzę do sofy i opadam na jedną z poduszek.

            – Wow, Jake. Naprawdę brakowało mi twojego towarzystwa.

            Przenosi wzrok z powrotem na ogień, który teraz żywo płonie w kominku, rzucając złocisto-czerwoną poświatę na jego brązowe włosy.

            – Wiem, że w DC nie mieliśmy łatwego życia, ale tutaj wcale nie jest mi lepiej.

            – W Waszyngtonie omal nas nie zastrzelili – przypominam mu.

            – Wiem, wiem. – Jednak nic więcej nie dodaje, więc nie jestem pewna, czy przyznał mi rację, czy zbył temat.

            Nie mam pojęcia, co powiedzieć.

            – Nie mogę stąd odejść, Jake.

            – Kochasz go.

            – Tak.

            Wzdycha głośno, po czym siada obok mnie na kanapie. Opieram głowę na jego ramieniu i wspólnie wpatrujemy się w płomienie.

            – Plotki zaczynają wymykać się spod kontroli – mówi w końcu. – Ludzie gadają, że to nie on jest prawowitym następcą tronu. Że Karis Luran znowu zaatakuje królestwo.

            – Te plotki krążą już od dłuższego czasu.

            – Ludzie zaczynają narzekać, że Disi nie wysłało tu swoich sił. Podejrzewają, że ten wasz cały sojusz to ściema. – Jake milczy przez moment, a jego spojrzenie nagle twardnieje. – Nie wyjeżdżam po to, żeby stąd uciec. Chcę wiedzieć, co się dzieje za murami tego zamku.

            – Rhen by nas nie okłamywał w tej sprawie.

            Brat mierzy mnie wzrokiem,

            – Okłamuje cały kraj – rzuca wreszcie. – Jeżeli myślisz, że z nami jest szczery, to musisz być bardziej uważna.

            Przełykam ślinę. Rhen taki nie jest.

            – Nie chcę się z tobą kłócić, Jake.

            – Nie kłócę się. Po prostu proszę, żebyś to wszystko dokładnie przemyślała. – Kręci ponuro głową. – Noah uprzedzał, że się nie zgodzisz. Ale miałem nadzieję, że chociaż się nad tym zastanowisz.

            Patrzę na niego – na przewrażliwionego brata, który w przeszłości dopuścił się wielu okrucieństw, by utrzymać naszą rodzinę przy życiu. Lecz sama dobrze wiem, że tak naprawdę jest człowiekiem o wielkim sercu i jeszcze większej empatii.

            – Przykro mi.

            Zgrzyta zębami.

            – Ciekawe, czy Grey jeszcze żyje.

            – Też chciałabym to wiedzieć – mówię z westchnieniem.

            – Ale nie z tego samego powodu. – Przenosi na mnie wzrok. – To on nas tu zabrał i przez niego nie możemy się stąd wydostać. – Kręci głową i przesuwa dłonią po brodzie. Od jego ciała bije napięcie. – Jak go znowu zobaczę, to ostro tego pożałuje.

            Trudno uznać to za szczerą groźbę. Grey prawdopodobnie nie żyje… albo utknął po drugiej stronie. Nie wiem, co byłoby gorsze.

            – Co cię dzisiaj ugryzło?

            Oczy mu ciemnieją.

            – Już od kilku miesięcy patrzę, jak cię tu wykorzystują, Harper.

            – Nikt mnie nie wykorzystuje…

            – Owszem, wykorzystują. Grey przyprowadził cię tu, żebyś złamała klątwę, z którą nie miałaś nic wspólnego. A potem jak udało ci się uciec, to znowu po ciebie przyszedł.

            – Przecież chciałam wrócić. – I nie żałuję swojej decyzji.

            Jednak dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że to Jake jej żałuje. Może i uratowałam mu życie, ale teraz nie ma jak wrócić do domu.

            Nagle dobiega nas szczęk zasuwy. Odwracam się z zaskoczeniem i widzę stojącego w progu Rhena.

            Wciąż ma na sobie oficjalny strój: zapinaną pod samą szyję niebieską kurtkę oraz miecz przy pasie. Światło płomieni nadaje jego włosom złocistego blasku i podkreśla zmęczenie widoczne w oczach. Na widok mnie i Jake’a gwałtownie zamiera, a panująca w pomieszczeniu atmosfera w jednej chwili gęstnieje.

            – Wybacz – mówi ostrożnie Rhen. – Godzina już późna. Zakładałem, że będziesz sama.

            Jake wzdycha głośno.

            – Powinnaś być sama. Już się zmywam. – Pochyla się i całuje mnie w czoło. – Uważaj na siebie, Harper. Mówię serio.

            Jego słowa nieco podnoszą mnie na duchu.

            – Będę, braciszku.

            Jake zatrzymuje się obok Rhena, po czym chwyta za klamkę u drzwi.

            – Nie zmieniłem zdania. Jutro wyjeżdżam – oświadcza.

            – Gwoli ścisłości to dzisiaj – odpowiada Rhen równie poważnym tonem. – Już po północy. – Zerka na pogrążone w mroku świat za oknem – Dustan będzie wam towarzyszył. Przydzielę mu jeszcze mały kontyngent żołnierzy. Jeśli chcesz, możecie opuścić zamek o świcie.

            To nieco zbija Jake’a z tropu, ale szybko odzyskuje panowanie nad sobą.

            – Dobrze.

            Rhen unosi brew.

            – Myślałeś, że nie dotrzymam słowa?

            – Myślałem, że masz na głowie ważniejsze rzeczy.

            – Owszem. Mam. – Książę przytrzymuje dla niego drzwi, ewidentnie wypraszając mojego brata z komnaty.

            Jake otwiera usta.

            Rhen potrafi być cierpliwy, ale czuję, że dzisiaj ma gorszy dzień.

            – Jake – mówię. – Dostałeś, o co prosiłeś.

            – Wcale nie – burczy, lecz posłusznie opuszcza pomieszczenie.

            Kiedy drzwi zamykają się za moim bratem, Rhen zaczyna iść w moją stronę. Mam wrażenie, że z każdym dniem cienie pod jego oczami stają się coraz bardziej widoczne, pogłębiając malującą się na twarzy niepewność.

            – Wszystko w porządku? – pytam, gdy do mnie podchodzi. Po spotkaniach z doradcami zawsze sprawia wrażenie nieco zamkniętego w sobie, lecz jeszcze nigdy nie było z nim tak źle. Wzrok ma nieobecny, a wyraz twarzy tak ostry, że gdybym go nie znała, to pewnie uciekałabym przed nim w popłochu. – Co się dzieje? Już późno. Myślałam…

            Chwyta mnie w talii, sprawiając, że oddech więźnie mi w gardle, a w następnej chwili przyciska usta do moich.

            Na co dzień Rhen emanuje tak intensywną siłą i pewnością siebie, że czasami zapominam, jak czuły potrafi być. Przeszedł przez pokój tak, jakby szykował się na bójkę, ale ze mną obchodzi się jak z jajkiem. Przez materiał koszuli nocnej czuję jego ciepłe, miękkie dłonie. Zamykam palce na połach kurtki księcia i rozkoszuję się jego zapachem, jednocześnie dając się porwać bliskości, która w mgnieniu oka rozwiewa moje zmartwienia wywołane słowami Jake’a.

            W końcu Rhen przerywa pocałunek, lecz wciąż stoi na tyle blisko, że ustami muska moje wargi. Patrzy mi głęboko w oczy.

            – Już po drugiej stronie zamku czułem, że coś cię trapi – mówi, głaszcząc kciukiem mój policzek. – Teraz też to czuję.

            Rumienię się i spuszczam wzrok. Gmeram palcami przy paskach jego kurtki, jakbym niepotrzebnie chciała je wygładzić.

            – Nic mnie nie trapi.

            – Harper – szepcze. Kładzie dłoń na mojej, odwracając moją uwagę.

            Uwielbiam sposób, w jaki wymawia moje imię – z subtelnym akcentem, który nadaje mu twardszego, tajemniczego brzmienia.

            Dotyka palcem mojego podbródka i unosi mi głowę.

            – Powiedz, co się dzieje.

            – Jake właśnie mi powiedział, że wyjeżdża.

            – Ach. – Rhen wzdycha. – Twój brat jest niecierpliwy, bezmyślny i ma okropne wyczucie czasu… Choć pewnie mógł sobie wybrać gorszy moment. Wolałbym, żeby nie wywołał w królestwie żadnych skandali. A tak przynajmniej Dustan zadba, by nie wpadł w tarapaty.

            – I tak dziwię się, że przydzieliłeś mu kapitana straży.

            – Z ciężkim sercem, ale takiego zadania nie mogę powierzyć byle komu. Straż wciąż jest niedoświadczona, a twój brat chce wyjechać stąd jak najszybciej, niezależnie od mojej opinii.

            Cały Jake.

            Rhen patrzy na mnie uważnie.

            – Wolałabyś, żebym przydzielił mu Zo?

            – Nie. – Nie zniosłabym utraty kolejnej bliskiej mi osoby. – Jake wspomniał ci, że chciał zabrać mnie ze sobą?

            Zamiera.

            – Nie wspomniał. I co mu odpowiedziałaś?

            To jedna z rzeczy, które w nim uwielbiam. Może i na co dzień rządzi państwem i nie znosi przy tym niczyjego sprzeciwu, ale mnie zawsze zostawia wolny wybór.

            – Odmówiłam.

            Wypuszcza długi oddech i ponownie mnie całuje.

            – Już zacząłem się bać, że po tak długim czasie los znowu mi cię zabierze.

            Wtulam twarz w jego szyję, wdychając znajomy zapach.

            – Nigdzie się nie wybieram.

            Przez moment trzyma mnie w ramionach, lecz wciąż czuję bijące od niego napięcie.

            – Jake mówił, że plotki krążące na temat prawowitego następcy tronu rosną w siłę.

            – Ma rację.

            Kładę dłoń na jego piersi, myśląc o słowach brata.

            – Porozmawiaj ze mną, Rhen.

            Wypuszcza powietrze z rozdrażnieniem.

            – W królestwie naprawdę żyje inny dziedzic. Mówią o nim nawet królewskie zapiski zapieczętowane przez mojego ojca. Chciałem przyśpieszyć koronację, ale wielu arystokratów domaga się ode mnie dowodu na to, że tron należy się właśnie mnie. A ja zamierzam rozwiać ich wątpliwości.

            – Jak chcesz znaleźć dziedzica?

            – Nie wiem, czy nam się to uda. W tej chwili może już nie żyć. Mamy za mało informacji. Jeżeli zgodnie z zapiskami jego matka była wiedźmą, to może korzystać z magii… Podobnie jak Lilith. Powiedziała mi kiedyś, że nie jest ostatnią przedstawicielką swojego gatunku, ponieważ wyczuwa obecność kogoś jeszcze. Magia została wygnana z Emberfall wiele lat temu, ale gdybyśmy rozpuścili w królestwie plotkę o istnieniu kolejnego maga, to pewnie udałoby nam się go odnaleźć o wiele szybciej.

            Lilith. Już samo jej imię przyprawia mnie o dreszcz.

            – Co zrobisz, jak już go znajdziesz?

            – Jeżeli włada magią, to trzeba będzie go unicestwić.

            Odsuwam się od niego gwałtownie.

            – Rhen!

            Książę milczy, choć tak naprawdę nie musi nic mówić. Jego spojrzenie całkowicie mi wystarcza.

            Robię kolejny krok w tył.

            – Przecież to twój brat.

            – Nie. To ktoś zupełnie mi obcy – odparowuje stanowczym tonem. – Z powodu jednej wiedźmy spędziłem w tym zamku niemal wieczność i przez to omal nie doprowadziłem swojego kraju do ruiny. Nie mam zamiaru znowu podejmować tego ryzyka.

            Zamieram, a ogień w moich żyłach w mgnieniu oka zostaje zastąpiony przez lód. Nie wiem, co powiedzieć. Już raz widziałam, jak z jego rozkazu ginie człowiek, ale tamten mężczyzna zabił jednego z naszych strażników – zabiłby pewnie i nas, gdyby wszystko potoczyło się po jego myśli.

            Lecz teraz jest inaczej. W tym przypadku książę skazuje na śmierć kogoś, kogo nigdy nie widział na oczy.

            Rhen robi krok w moją stronę i podnosi dłoń do mojego policzka.

            Wzdrygam się, a książę zamiera.

            – Nie chciałem cię zdenerwować – mówi cicho. Szczerze. – Nie miałem pojęcia, że aż tak bardzo cię to zaskoczy. Sama widziałaś, czego dopuściła się Lilith.

            Owszem. Widziałam, jak torturowała Rhena, a on w żaden sposób nie był w stanie jej powstrzymać.

            – Pewnie masz rację – odpowiadam bez przekonania. Biorę drżący wdech i przyciskam dłoń do brzucha.

            Rhen udowodnił już, że dla bezpieczeństwa Emberfall gotów jest zrobić absolutnie wszystko. I teraz mi o tym przypomina.

            – Nie zamykaj się przede mną – mówi cicho, a w jego głosie pobrzmiewa nowa, wrażliwa nuta. – Proszę. Nie zniosę tego.

            Jest taki zmęczony i spięty. Zastanawiam się, kiedy ostatnio zażył choć odrobiny snu. Biorę głęboki wdech, próbując uspokoić drżenie rąk, i oplatam go ramionami w pasie.

            – Powiedz, co cię dręczy – szepczę.

            – Wciąż nie wiemy, czy Lilith rzeczywiście nie żyje – wyznaje Rhen. – Jeśli uda jej się odnaleźć tego dziedzica… Jeśli połączą siły…

            – Minęło kilka miesięcy. Albo to ona utknęła po drugiej stronie, albo Grey.

            – Albo się jej zaprzysiągł, a Lilith teraz czeka na okazję, by znowu uderzyć.

            Grey poprzysiągł jej służyć, żeby uratować mi życie… A chwilę później przytknął miecz do gardła wiedźmy i zniknął. Przeniósł się do Waszyngtonu, DC.

            – Nie zrobiłby tego – mówię. – Rhen. To wykluczone.

            – Muszę chronić poddanych, Harper.

            Przysuwa się bliżej, a ja słyszę, jak jego oddech stopniowo zaczyna się uspokajać. Zamyka oczy, kiedy kładę mu dłoń na policzku. Jeszcze kilka miesięcy temu zrobił dokładnie to samo w postaci potwora. Pamiętam, jak wtedy czułam ogarniający go strach. W tej chwili jest podobnie.

            – Już nie jesteś potworem – szepczę.

            – Wysłałem strażników do domu matki Greya, który leży w Dolinie Wildthorne – mówi z wahaniem książę.

            Moja dłoń zamiera na jego policzku.

            – Co? Kiedy?

            – W zeszłym tygodniu – odpowiada. – Na wszelki wypadek. – Milczy przez moment. – Dzisiaj wrócili.

            Grey powiedział mi kiedyś, że Lilith wymordowała niemal całą jego rodzinę. Tylko matkę zostawiła przy życiu.

            – I czego się dowiedzieli?

            – Jego matki nie było w domu. Według mieszkańców kilka miesięcy temu sprzedała swój majątek i opuściła wioskę. – Znowu milknie. – Plotka głosi, że przez jakiś czas pomieszkiwał u niej jakiś ranny mężczyzna, ale nikt nie widział go na oczy.

            Wciągam powietrze.

            – Czyli możliwe, że Grey wciąż żyje – szepczę.

            – Tak – mówi Rhen pewnym głosem, lecz czuję, że się martwi. – To by wynikało z ich raportu.

            Podnoszę na niego wzrok.

            – Grey nigdy nie dołączyłby do Lilith, Rhen.

            – Skoro tak, to dlaczego nie wrócił to Ironrose?

            Myślę przez chwilę nad odpowiedzią, ale żadna nie przychodzi mi do głowy.

            – Karis Luran w każdej chwili może przeprowadzić kolejny atak na Emberfall – kontynuuje Rhen. – Dziedzic może dać o sobie znać z dnia na dzień. – Znów nic nie mówi przez moment. – A Lilith może skrywać się w cieniu i czekać na dogodną okazję, by po raz kolejny zmienić nasze życie w piekło.

            Opieram głowę na piersi księcia i przenoszę wzrok na okno, za którym widać rozgwieżdżone niebo.

            – Och, Grey – mówię. – Gdzie jesteś?

            – Dobre pytanie – odpiera z westchnieniem Rhen, a jego głos wręcz ocieka tęsknotą i smutkiem. Całuje moje włosy. – Też chciałbym to wiedzieć.



Komentarze

Popularne posty