[PATRONAT] Recenzja Samantha Towle „River”

Nowe miasto. Nowa tożsamość. Ciąża i samotność.
I daleko od przeszłości, przed którą Carrie Ford tak usilnie próbuje uciec.
River Wild jest humorzastym, nadętym dupkiem i w dodatku jej nowym sąsiadem.
Carrie nie ma ochoty się z nim zaprzyjaźniać, on również nie chce zostać jej przyjacielem.
Jednak kiedy wszystko wydaje się jasne, mężczyzna niespodziewanie pomaga jej uratować porzuconego psa. Tego dnia Carrie dostrzega w jego oczach coś, co można zobaczyć też w jej spojrzeniu. Smutek. Ból. Samotność.
Carrie bardzo dobrze zna te wszystkie uczucia.
Między dwojgiem zranionych ludzi nawiązuje się niechciana i niespodziewana przyjaźń, która bez ostrzeżenia zmienia się w coś więcej.
Oboje mają swoje sekrety, ale to nie ma żadnego znaczenia, ponieważ ona bardzo dobrze go rozumie, a on ją.
W końcu Carrie pierwszy raz w życiu doznaje czegoś, czego się nie spodziewała szczęścia.
Niestety szczęście nie trwa długo. Nie, dla takich ludzi jak ona. Szczególnie kiedy przeszłość czai się za rogiem, czekając na odpowiedni moment, żeby wszystko odebrać.

Wydawnictwo: Niezwykłe

Rok wydania:  2019

Format: Książka

Liczba stron: 289

„River” Samanthy Towle jest powieścią, która z pewnością porusza wiele trudnych tematów. Czasem, kiedy czytam zbyt wiele takich książek zastanawiam się, czy na tym świecie mogą dziać się tak okrutne rzeczy, a ludzie sami sobie zadają tyle cierpienia i bólu. Podchodząc do lektury tej powieści postanowiłam spojrzeć na nią jako przestrogę i skupić się na tym, że zawsze jest nadzieja.

Opowieść rozpoczyna się od bardzo bolesnych tematów, dlatego muszę Wam powiedzieć, że niektóre wydarzenia w tej książce mogą być bardzo trudne dla niektórych czytelników. To nie wszystko, musicie wiedzieć, że ta historia była piękna i szkoda, gdyby ktoś ją przegapił z góry przytłoczony jej wstępem. Towle ma swój zamysł w kreacji bohaterów, każda ze scen ma swój głębszy sens, dlatego też zdecydowałam objąć tą powieść patronatem.

„Jest tak cicho. Nigdy nie doświadczyłam takiego spokoju.

To taki rodzaj uspokajającej ciszy. Takiej, która owija się wokół ciebie, tworząc kokon.

Jest idealna. Jest wszystkim, czego teraz potrzebuję”.

Główną bohaterką książki „River” jest młoda kobieta, która tłamszona i poniewierana przez mężczyznę w końcu decyduje się na drastyczny krok. Ten facet miał być jej opoką, kimś przy kim powinna czuć się bezpiecznie, kochana i przede wszystkim szczęśliwa. Nic takiego jednak nie miało miejsca, jej przytulny dom był więzieniem, a mąż, którego powinna kochać stał się katem i tyranem. Annie powiedziała dość, kiedy zorientowała się, że jest w ciąży z jej pierwszym dzieckiem. Poczuła się za nie odpowiedzialna i ze wszystkich sił postanowiła je chronić za wszelką cenę.

„Dowiedziałam się, że jestem w ciąży zaledwie kilka dni temu. Dlatego w końcu zdecydowałam się odejść. Teraz  mam w sobie wystarczająco dużo odwagi, żeby to zrobić. Ponieważ już nie chodzi tylko o mnie. Jest dziecko, które muszę chronić”.

Jej kat Neil Coombs na pozór był idealnym i prawym detektywem, który nie tylko prowadził nielegalne interesy pod nosem władz, ale także regularnie bił, znęcał się i gwałcił swoją żonę. Annie próbowała tą sprawę uporządkować, zgłosić przemoc w domu, ale ludzie pracujący w tym środowisku byli równie podli, zimni i skorumpowani, jak jej mąż. Nie miała nikogo, kogo mogłaby poprosić o pomoc, jednak ona nadeszła od starszej kobiety. Tak oto narodziła się Carrie Ford, rudowłosa młoda kobieta, która przeprowadziła się do małego miasteczka w Teksasie.

„Niektórzy ludzie naprawdę potrafią ukraść promyki słońca.

A ja nie chcę być w otoczeniu takich osób”.

Carrie nie miała wyboru, doskonale wiedziała, że Neil nie nadaje się na kochającego męża, a co dopiero ojca. Życie, które w sobie nosiła zasługiwało na coś więcej niż miała sama. Chciała zmienić swoje życie i właśnie to zrobiła, z dala od agresywnego męża uwolniła się od piekła, które jej gotował każdego dnia. Wynajęła niewielki, ale bardzo przytulny dom, który stał się jej azylem. Uwagę kobiety zwrócił jej sąsiad, już z samej przekory powierzchowności mężczyzny, którą gardziłby jej mąż, zyskał w jej oczach ogromne pokłady sympatii.  Próbuje się z nim zaprzyjaźnić, jednak jest to zainteresowanie jednostronne.

„Powinnam też kupić coś, co pozwoli mi trochę zasłonić twarz. Może dlatego był dla mnie niegrzeczny. Może zobaczył ten siniak na mojej twarzy i pomyślał, że będą ze mną kłopoty”.

Mężczyzna okazuje się być niesympatycznym gburem, który jest okropny i niegrzeczny wobec niej przy każdej okazji. River Wild, bo tak nazywa się ten jegomość, jest samotnikiem o wyjątkowo burzliwej przeszłości, który stara się trzymać od problemów z daleka. Miłością obdarzał jedynie swoją matkę i babcię. To jedyne kobiety, które okazywały mu prawdziwe bezinteresowne uczucie. W Canyon Lake zdążyły rozejść się paskudne plotki na temat jego rodziny, dlatego River nauczył się trzymać z daleka od tego i ciekawskich spojrzeń. Wszystko się zmienia, kiedy pomaga rudowłosej sąsiadce uratować porzuconego psa, dzięki czemu powoli buduje się ich przyjaźń i zaufanie. Pozornie można powiedzieć, że Carrie i River bardzo się od siebie różnią, jednak są pokrewnymi duszami o przerażającej przeszłości, która ciągle jest obecna w ich życiu. Bohaterowie mają swoje tajemnice i demony, które odciskają piętno na ich osobowościach. Są wewnętrznie obolali, spragnieni uwolnienia się od bólu i cierpienia. River stara się ze wszystkich sił odpychać Carrie, jednak ta dyskretnie odnalazła drogę do jego serca. To, co dzięki sobie otrzymali stało się dla nich bezpiecznym azylem w tym całym szaleństwie, tylko czy taką wspaniałą przyjaźń można zaryzykować dla silniejszego i cieplejszego uczucia? Czy miłość jest warta tego ryzyka i walki? Co będzie jeśli przeszłość, przed którą ucieka dziewczyna zacznie się o nią upominać? Co będzie jeśli Neil ją odszuka, czy River stanie w jej obronie? Co będzie jeśli rozumie, że to dla niego zbyt wiele?

„Chwila nagle wydaje się ciężka od niewypowiedzianych słów. Ale też uświadamiam sobie, że znalazłam bratnią duszę. Jakbym w końcu rozmawiała z kimś, kto rozumie. Z kimś, kto, wie, jak to jest być na moim miejscu”.

„River” to powieść, która ukazuje nam, że nawet w najmroczniejszej chwili pozbawionej nadziei może wszystko się zmienić. Los, który wydaje się być przesądzony, a wszystkie chwile radości z łatwością zostać pogrzebane, może okazać się złym snem. Pozornie przywdzianie łatek bohaterom i rozsyłanie krzywdzących plotek nie przynosi nikomu korzyści. Droga, przez którą musiała przejść główna bohaterka jest długa i ciężka, znosiła upokorzenia i krzywdy z rąk męża przez siedem długich lat i tylko impuls, pojawienie się drobnej kruszynki, która zasługiwała na więcej od życia, niż ojciec sadysta, spowodowała, że Carrie zdecydowała się odejść. Czasem ucieczka jest aktem odwagi, a nie tchórzostwa i w tym przypadku autorka idealnie zobrazowała tą różnicę. To wspaniała historia o przetrwaniu, odkupieniu, uzdrowieniu, wewnętrznej sile i drugich szansach. Niezwykle emocjonalna książka, która sprawiała, że moje serce, jak i gardło było zaciśnięte. 

Czytałam „River” czując niepokój, to była obawa o to, co się stanie na następnej stronie, bałam się konfrontacją z przeszłością, jednak Samantha Towle sprawiła, że poczułam ulgę. Emocje opadły, a ja się uśmiechałam. Każdy zasługuje na szczęście, a docenia je jeszcze bardziej, kiedy przejdzie przez piekło i wróci z niego z podniesioną wysoko głową. Te dwie dusze musiały się spotkać, zostały dla siebie stworzone, a to przez co były zmuszone przejść sprawiło, że stały się silniejsze i jeszcze bardziej warte tej wzajemnej miłości.